درمان موضعی زخم وریدی


زخم های وریدی با الگوی چرخه ای بهبود و وقوع مجدد مشخص می شوند. استاندارد فعلی مراقبت از زخم های مزمن وریدی شامل استفاده از باند فشرده سازی به عنوان وسیله ای برای کاهش فشار گردشی وریدی، کنترل تورم و بهبود بازگشت ورید است. پانسمان در زیر فشرده سازی قرار گرفته و برای کنترل زهکشی و حفظ محیط مرطوب برای زخم استفاده می شود. از دهه 1960 پذیرفته شده است که بهبود زخم زمانی که زخم بجای خشک شدن با هوا، در محیط مرطوب قرار می گیرد، بهینه است. پانسمان های نوین عایق یا نیمه عایق هستند و طبق ترکیب فیزیکی خود طبقه بندی می شوند. پانسمان های مدرن برای کاهش درد و زمان بهبود، جذب خون و زهکشی و اعمال و حذف بدون درد گسترش یافته اند.

 

 

 

دستورالعمل های عملی در حال حاضر در مورد درمان زخم های پا، شامل استراتژی مراقبت موضعی رضایت بخشی نمی شوند، زیرا بررسی های سیستماتیک ارزش انواع مختلف پانسمان ها در مدیریت زخم های مزمن، تنها شواهدی ضعیف از اثربخشی بالینی آنها را ارائه می دهد. بنابراین انتخاب پانسمان اساسا طبق تجربه بالینی و ظرفیت جذب، توانایی آبرسانی، اجزای چسبنده و ظرفیت دبریدمان است. در واقع به استثنای هیدروکلوئید ها، در مقایسه با درمان مرجع که شامل تضمین وجود محیطی مرطوب برای زخم از طریق استفاده از گاز خیس خورده در نمک فیزیولوژیکی است، تفاوت معنی داری وجود ندارد. پانسمان های مدرن روند بهبود طبیعی را بدون تسریع آن بهینه سازی کرده و عمدتا راحتی و کیفیت زندگی بیماران را بهبود می بخشند. پانسمان های نوین همچنین هزینه های مراقبت را با کم کردن دفعات نیاز به تعویض پانسمان کاهش می دهند.

به تازگی درمان های جایگزین موضعی مانند فاکتورهای رشد موضعی، پانسمان های بیولوژیکی و محصولات بافت-مهندسی شده گسترش یافته اند. این محصولات ممکن است به منظور سرعت بخشیدن به روند بهبود و کاهش زمان برای درمان کامل به طور مستقیم با زخم تعامل داشته باشند. اکثر این درمان ها گران هستند، که ممکن است استفاده گسترده آنها را محدود کند و هنوز شواهد واضحی برای اثربخشی بیشتر آنها وجود ندارد.

پیوند پوست زمانی که فشار خون وریدی به خوبی کنترل شده و بستر زخم تمیز و با بافت گرانوله سالم است، باید برای زخم های بزرگ و یا مقاوم در نظر گرفته شود.

به نظر می رسد که وکیوم تراپی، آماده سازی زخم های مزمن برای جراحی بسته شدن ثانویه را سریع تر می کند، اما ارزش بالینی آن در زخم های پای وریدی هنوز مورد بحث است.

 

 

اصول مراقبت از زخم

 

  • رطوبت و عایق

در دهه 1960، زمستان نشان داد که زخم های حاد پوشیده شده توسط عایق مرطوب دو برابر سریع تر از زخم های مشابهی که در معرض هوا قرار گرفته بودند، بهبود یافتند. در مقابل محیط های زخم بیش از حد خشک باعث مرگ بافت بیشتر می شد. بنابراین پانسمان های زخم مدرن از مفهوم قدیمی تر رها کردن زخم برای خشک شدن در معرض هوا فاصله گرفته و پانسمان های محافظ برای مفهوم جدید حفاظت از رطوبت محیط زخم ایجاد کردند. پانسمان زخم نیمه عایق یا عایق مانع تبخیر شدن آب زخم شده وگرما را حفظ می کند که موجب ارتقا بهبود زخم می گردد. این پانسمان ها ممکن است باعث تحریک هیپوکسی نسبی در سطح زخم، ترویج تحرک کراتینوسیت و آنژیوژنز شود.

 

  • ضد عفونی کننده ها و آنتی بیوتیک ها

اعمال ضدعفونی کننده ها و آنتی بیوتیک های موضعی می تواند به ترویج روند بهبود و کاهش تراکم باکتری های زخم منجر شود. اما به دلیل امکان مقاوم شدن بدن به آنتی بیوتیک ها در حال حاضر زخم های وریدی پا تنها با استفاده از صابون ملایم و آب تمیز می شوند.

 

  • دبریدمان

تصور می شود که حذف بافت مرده و رویی زخم به ایجاد بافت گرانوله خوب منجر شده و همچنین موجب ترویج اپیتلیالیزاسیون می شود. بنابراین هرگونه ماده مرده و نکروتیک باید از بستر زخم تمیز شود تا پروسه ترمیم زخم بتواند به درستی انجام شود. در حال حاضر آماده سازی بستر زخم به عنوان عامل مهمی برای تسهیل ترمیم زخم و بازسازی بافت آسیب دیده شناخته شده است.

دبریدمان را می توان در انواع مختلفی مانند دبریدمان جراحی، دبریدمان اتولیز، دبریدمان آنزیمی، دبریدمان مکانیکی و دبریدمان با ماگوت تراپی انجام داد.

 

  • پانسمان

اگرچه درمان موضعی یک جنبه مهم مراقبت از زخم است، اما همیشه باید نسبت به انتخاب استراتژی فشرده سازی در جایگاه ثانویه باشد. به طور کلی انتخاب پانسمان با ویژگی های زخم (به عنوان مثال جذب زهکش زخم)، نیاز بیمار (سهولت کاربرد، راحتی) و هزینه هدایت می شود. با توجه به بررسی های سیستماتیک اخیر، شواهد کمی برای مشخص کردن موثرترین نوع پانسمان در مراقبت از زخم مزمن وجود دارد. علیرغم کمبود مطالعات مناسب، پانسمان های مدرن همچنان بخشی از مراقبت های استاندارد باقی می ماند و به طور گسترده ای با توجه به تجربیات پزشکان توصیه می شوند.

 

انواع مختلف پانسمان:

  1. هیدروکلوئیدها
  2. هیدروژل ها
  3. فیلم های پلی اورتان
  4. آلژینات ها
  5. هیدروفیبر ها
  6. پانسمان های فوم
  7. پانسمان های زغالی
  8. پانسمان های آغشته به نقره
  9. پانسمان های آغشته شده
  10. پانسمان های مبتنی بر اسید هالورونیک
  11. پانسمان های تعدیل کننده پروتئاز

 

  1. هیدروکلوئیدها

لایه داخلی تمام هیدروکلوئید ها از کربوکسی متیل سلولز تشکیل شده که در یک توده چسبناک الاستیک محصور شده است. هیدروکلوئیدها در نسخه های ضخیم و نازک، به عنوان چسب برای پر کردن حفره زخم و در انواع مختلف از اشکال از قبل برش داده شده برای مناطق مختلف بدن (پاشنه، آرنج) در دسترس هستند. نرخ تعویض پانسمان بین چند روز و یک هفته بسته به مقدار زهکشی زخم است. پانسمان در زمان تعامل با زهکشی یک ژل زرد بد بو ایجاد می کند که می تواند با تخلیه چرکی از زخم اشتباه گرفته شود. جوش پوستی در اطراف زخم معمولا یک واکنش تحریک شده غیر آلرژیک مربوط به تعویض مکرر پانسمان است. هیدروکلوئیدها می توانند در تمام مراحل بهبود مورد استفاده قرار گیرند. فیلم پوشش دهنده ورقه، زخم را از محیط بیرونی محافظت می کند و به بیماران اجازه می دهد حمام کند.

 

  1. هیدروژل ها

هیدروژل ها پلیمرهای هیدروفیلی متقاطع نامحلول دارای بیش از 80? آب هستند. هیدروژل ها به صورت ژل در تیوب و یا ورق های بسته بندی می شوند. به نظر می رسد که حالت ژل موثر ترین نوع برای رساندن رطوبت به زخم است. پانسمان ثانویه مانند یک هیدروکلوئید یا یک فیلم پلی اورتان بر روی ژل نیاز است. پانسمان هر 3 یا 4 روز تعویض می شود. هیدروژل ها برای زخم های خشک، در مرحله دبریدمان استفاده می شوند و در میان کاراترین محصولات برای نرم کردن پلاک مرده هستند. هیدروژل ممکن است به دلیل وجود پروپیلن گلیکول در برخی از محصولات در اطراف زخم واکنش آلرژیک ایجاد کند. می توان در زخم های وریدی به طور موقت از هیدروژل ها استفاده نمود.

 

منبع